Als twee honden vechten om een been... loopt Briek Schotte ermee heen

Voor de start van de 1948 UCI Road World Championships in Valkenburg waren er maar twee favorieten: Fausto Coppi en Gino Bartali. Zelfs de rest van het peloton dichtte zichzelf amper kansen toe. Maar een koers moet altijd gereden worden.

Zo dacht ook Briek Schotte erover. De jonge Belg trok al vroeg in de aanval op het parcours waarin de Cauberg maar liefst 26 keer beklommen moest worden. Hij hoopte op die manier een voorsprong op te bouwen op de twee Italianen.

De West-Vlaming had al twee keer de Ronde van Vlaanderen gewonnen, en was bekend om zijn uithoudingsvermogen. Dat had hem de bijnaam Ijzeren Briek opgeleverd. Schotte had 8 medevluchters bij zich, en omdat Coppi en Bartali niet wilden samenwerken en de rest van het peloton naar hen keek om de achtervolging te leiden, groeide de voorsprong van de negen vluchters razendsnel.

Uiteindelijk zouden Fausto Coppi en Gino Bartali nooit de finish halen van dat WK. Toen ze doorhadden dat ze de vlucht niet meer zouden inhalen, verlieten ze allebei de wedstrijd. Ze zagen de ander nog liever géén wereldkampioen worden, dan dat ze zelf wereldkampioen wilden worden.

Intussen trok Briek Schotte op elke beklimming van de Cauberg door, waardoor de hele kopgroep uit elkaar spatte. Iedereen moest passen, behalve één man: de Fransman Lazarides. Het werd een sprint met twee, maar Schotte liet zich niet verrassen. De Belg werd voor de eerste keer in zijn carrière wereldkampioen en zou dat twee jaar later in eigen land nog eens herhalen.

En de twee Italiaanse kemphanen? Die werden door de Italiaanse wielerbond voor enkele maanden geschorst.